Lil' Jim (UK) Blues -Zydeco Missy Sippy Gent (07-05-2019) reporter & photo credits: Marcel info club: Missy Sippy info band: Lil' Jim © Rootsville 2019

Het was weeral een poos geleden dat ik nog eens een optreden had meegepikt. Tijd dus om daar even wat verandering in te brengen want ik begon afkick verschijnselen te vertonen. Om dit op te lossen, geen “rehab”, maar wel op weg naar ontwenningskliniek Missy Sipp , voor een afkicksessie.

Er stond een gig op het programa van Lil Jim. Totaal onbeschreven blad voor mij, maar ik heb nog toffe ontdekkingen gedaan in het verleden, dus open minded richting Gent. Lil Jim heeft al awards gewonnen en is wat ze noemen een multi-instrumentalist ofte een “one man band” gelijk ze zeggen. Hij combineert gitaar, harmonica en de trekzak om zijn eigen interpretatie te brengen van roots en traditionele muziek, gecombineerd met moderne arrangementen. Hierdoo creëert hij een fris geluid met niet te soppen ritmes en onweerstaanbare melodiën. Blijkbaar niet de minste want Lil Jim heeft al voorprogramma’s gespeeld voor onder andere Hayseed Dixie, Paul Jones en Midge Ure. Benieuwd dus naar deze “man in black” met zwart gelakte nagels en zwarte eyeliner.

Niet veel volk voor deze gig in de Missy Sippy, maar dat zal misschien te maken hebben met de halve finale van de Champions League tussen Liverpool en Barcelona, die de mensen in hun zetel hield. Enfin, niet getreurd want Lil Jim liet het gelukkig niet aan zijn hart komen. De man is afkomstig uit Derby, is eigenlijk niet zo “Lil” maar eerder “tall”, heeft wat weg van Marilyn Manson en is een “lefty” die speelt op een rechtshandige gitaar. Hell Yeah!

Zonder aankondiging suurt de man ons op weg met een leuke versie van Thin Lizzy’s ‘Dancing In The Moonlight’, gevolgd door ‘Down By The Water’ en een aangepaste versie van ‘Centerfield’ van John Fogerty. Hierna wordt de gitaar weggelegd en neemt hij de trekzak ter hand voor een stevige portie zydeco. Me like ! Eerst krijgen we ‘Eunice Two Step’ van Amédé Ardoin, op de voet gevolgd door Boozoo Chavis’ ‘Jolie Catin’. Dat het niet allemaal covers moeten zijn bewijst hij met een eigen geschreven zydeco song ‘Flames Of Hell’.  We krijgen er nog twee eigen nummers boven op met ‘Devil Girl’ en ‘Don’t Turn Right’ , song die hij schreef bij een bezoek aan New Orleans. Hiermee zat ook de eerste set er op en het was meer dan genietbaar. Jim heeft een aangename stem met een klein beetje schuurpapier op de stembanden. De covers worden met een eigen twist gespeeld en goed afgewisseld met eigen songs. Hij praat ook op een fijne manier zijn liedjes aan elkaar en zelf is hij een minzame, sympathiek en positief ingesteld mens. Best een leuke ontdekking.

We krijgen eenzelfde scenario in het tweede gedeelte. Beetje blues, beetje zydeco, beetje van alles eigenlijk zoals Jim het zelf uitdrukt, te beginnen met ‘’Time Is Everything’, de traditional ‘Les Haricots Sont Pas Salés’ en Big Joe William’s ‘Baby Please Don’t Go’. De schaarse aanwezigen lusten er wel pap van. Met ‘Shadows On The Wall’ brengt hij eer aan zijn vader die deze song blijkbaar speelde met zijn eigen band. Met ‘Copperhead Road’ en een stevige ‘Jambalaya’ gingen we richting einde show, maar op dat ogenblik voelden we ons allen in de “bayou”.  Gezien iedereen, aan zijn uiterlijk, denkt te maken te hebben met een heavy metal man, trakteert hij ons als aflsuiter op een geweldige zydeco ‘Paranoid’ van Black Sabbath, op de accordeon. Schitterend! We kregen alsnog een toemaatje met een wel zeer speciale versie van ‘Sweet Dreams’ van Eurytmics. Woeha! Afgepeigerd verdwijnt Jim in de coulissen en wij huiswaarts.

Weer een fijne en aangename avond beleefd in Gent. Op naar het volgend optreden en don’t forget ‘ Laissez Les Bon temps Rouler” !

Marcel